Architectural Sediments investigates how ï architectural massing can emerge through the logic of stratification and flow — not as a composition of static volumes, but as a continuous system of tectonic layers responding to environmental and structural forces.
By merging generative AI with parametric modeling, this research explores the threshold between architecture and landscape — where the built form behaves as an extension of terrain rather than an object placed upon it. Each stratum performs both structurally and spatially, defining circulation, daylight behavior, and material transitions within the same morphogenetic system.
The result is a spatial typology that behaves like sedimented architecture — layered, adaptive, and self-organizing — proposing a new continuity between the urban and the geological.
Architectural Sediments, mimari kütlenin nasıl bir tabakalaşma ve akış mantığı üzerinden ortaya çıkabileceğini araştırır — durağan hacimlerin kompozisyonu olarak değil, çevresel ve yapısal kuvvetlere yanıt veren sürekli bir tektonik katmanlar sistemi olarak.
Yapay zekâ destekli üretken tasarım süreçleri ile parametrik modellemenin birleşimi, bu araştırmada mimarlık ile peyzaj arasındaki eşiği keşfeder. Burada yapılı form, zeminin üzerinde konumlanan bir nesne olarak değil, arazinin uzantısı gibi davranan bir varlık olarak ele alınır.
Her bir katman, hem yapısal hem de mekânsal bir işlev üstlenir; sirkülasyonu, gün ışığının davranışını ve malzeme geçişlerini aynı morfogenetik sistem içinde tanımlar.
Ortaya çıkan sonuç, “sedimente mimarlık” olarak davranan bir mekânsal tipolojidir — katmanlı, uyum sağlayan ve kendi kendini organize eden bir yapı sistemi. Bu yaklaşım, kentsel olan ile jeolojik olan arasında yeni bir süreklilik önerir.
